26 grudnia 1918 r. do Poznania przybył Ignacy Paderewski, entuzjastycznie witany przez rodaków. W czasie burzliwych demonstracji ludności polskiej na cześć przebywającego w Poznaniu Ignacego Paderewskiego zorganizowano kontrdemonstrację niemiecką, która doprowadziła do wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Trwało ono od 27 grudnia 1918 r. do połowy lutego 1919 r. i zakończyło się zwycięstwem Wielkopolan.
Walki wybuchły niespodziewanie. Powstanie rozprzestrzeniło się na całe miasto, spontanicznie, jako wyraz dążeń ludności polskiej do własnego państwa i sprzeciwu wobec nasilającej się presji germanizacyjnej. Bezpośrednim powodem było prowokacyjne zachowanie się żołnierzy niemieckich w Poznaniu, które po kilku godzinach zostało prawie w całości opanowane przez Polaków. Za przykładem Poznania poszły też inne miasta Wielkopolski.
Dzięki temu zrywowi Wielkopolska została włączona w granice niepodległego państwa polskiego. Największy wpływ na wybuch, przebieg i zwycięstwo Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 miały przede wszystkim takie osoby, jak: Stanisław Adamski, Władysław Anders, Roman Dmowski, Witold Hulewicz, Daniel Kęszycki, Wojciech Korfanty, Józef Dowbor-Muśnicki, Ignacy Jan Paderewski, Mieczysław Paluch, Henryk Śniegocki, Stanisław Taczak, Wincenty Wierzejewski.